Σχετικά με την ψυχολογική εσωτερική Εργασία

ΤΟ ΠΛΗΘΩΡΙΚΟ ΕΓΩ

Υπάρχει ΕΝΕΡΓΕΙΑ ελεύθερη στην κίνησή της και ΕΝΕΡΓΕΙΑ σταματημένη. Το ΕΓΩ είναι ένας κόμπος που πρέπει να λυθεί. ΤΟ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΑΜΑΤΗΜΕΝΗ.

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ δεν είναι ΕΓΩ.

Η ΨΥΧΗ δεν είναι το ΕΓΩ. ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΣΩΜΑ δεν είναι το ΕΓΩ. Είναι αναγκαίο να ξέρουμε πως το ΕΓΩ είναι ο ΣΑΤΑΝΑΣ για τον οποίο μας μιλά η ΒΙΒΛΟΣ. Το ΕΓΩ είναι ο APΙMAN ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ.

Το ΕΓΩ είναι ένα σύνολο από αναμνήσεις, επιθυμίες, πάθη, ορέξεις, φόβους κ.τ.λ. κ.τ.λ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΕΓΩ. Στ' αλήθεια, το πραγματικό μας ΕΙΝΑΙ, είναι υπεράνω ολόκληρου του ΕΓΩ. Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ μας ΕΙΝΑΙ είναι το ΕΙΝΑΙ και τίποτα περισσότερο από αυτό ΤΟ ΕΙΝΑΙ.

Η ΨΎΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, αλλά το ΕΓΩ δεν είναι η ΨΥΧΗ ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ. ΤΟ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ και αυτό είναι όλο.

ΤΟ ΕΓΩ υπάρχει σε ΠΛΗΘΩΡΙΚΗ μορφή, με αυτό θέλουμε να πούμε πως το ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΛΕΓΕΩΝΑ ΑΠΟ ΔΙΑΒΟΛΟΥΣ.

Έτσι καθώς το νερό αποτελείται από πολλές σταγόνες, έτσι καθώς η ομιλία έχει πολλά πνεύματα, έτσι και το ΕΓΩ αποτελείται από πολλά μικρά ΕΓΩ.

Κάθε επιθυμία αντιπροσωπεύεται από ένα μικρό ΕΓΩ. Κάθε όρεξη αντιπροσωπεύεται από άλλα μικρά ΕΓΩ. Τα επτά κύρια αμαρτήματα αντιπροσωπεύονται από άλλα επτά ΕΓΩ για το κάθε ένα χωριστά. Ένα για κάθε κύριο αμάρτημα, επτά για τα επτά κύρια αμαρτήματα.

Όλα τα βίτσια, πάθη και κακίες αντιπροσωπεύονται από μικρά ΕΓΩ που στο σύνολο τους αποτελούν το ΕΓΩ ή το ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟ ΕΓΩ.

Αυτό που ενσαρκώνεται είναι το ΕΓΩ, το ΕΓΩ ενσαρκώνεται για να ικανοποιεί επιθυμίες και να πληρώνει KΑΡΜA. ΣΤΟ ΕΓΩ είναι η καταγωγή του πόνου, στο ΕΓΩ είναι η καταγωγή όλων των δικών μας κακών πράξεων.

Όταν το ΕΓΩ ελαττώνεται, σε σκόνη, το μοναδικό που μένει μέσα μας είναι η ΨΥΧΗ. Πραγματικά, η ΨΥΧΗ έχει τη ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ. Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.

Είναι απολύτως παράλογο να ψάχνουμε την ευτυχία. Αυτή έρχεται όταν το ΕΓΩ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ. Εφόσον υπάρχει το ΠΛΗΘΩΡΙΚΟ ΕΓΩ, δεν υπάρχει ευτυχία. Στη ζωή υπάρχουν ώρες χαρούμενες, ευθυμία, αλλά ΕΥΤΥΧΙΑ δεν υπάρχει εφόσον το ΕΓΩ δεν είναι διαλυμένο.

Όταν το ΕΓΩ ελαττώνεται σε σκόνη, μπορούμε να ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΘΟΥΜΕ σε άλλους πλανήτες πιο προχωρημένους, για να δουλέψουμε για τη δική μας ΕΣΩΤΕΡΗ ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ. Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ φέρνει την ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Οι ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΙ είναι αληθινά ευτυχείς, επειδή ήδη εκμηδένισαν το ΕΓΩ, δεν έχουν ΕΓΩ.

Οι ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΙ δεν χρειάζονται χρήματα επειδή δεν έχουν την ανάγκη να μαζεύουν, δεν ορέγονται σε τίποτα, δεν έχουν απληστία, αρκούνται στο ψωμί της ημέρας. Ομοίως, η Συνείδηση είναι κατεξοχήν των Όντων που ήδη δεν έχουν ΕΓΩ.

Στην ΑΦΡΟΔΙΤΗ δεν χρειάζονται ΕΞΟΥΣΙΕΣ επειδή δεν υπάρχει βία. Μόνο το ΕΓΩ είναι βίαιο. ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ δεν χρειάζεται Κυβερνήτης επειδή κάθε πολίτης ξέρει να κυβερνάται από τον εαυτό του.

Όταν το ΕΓΩ έχει εξαλειφθεί, κάθε πολίτης μετατρέπεται σε ένα Κυβερνήτη του εαυτού του. Τότε ποιος θα θέλει ήδη να Κυβερνά;

Στην ΑΦΡΟΔΙΤΗ δεν υπάρχει η ιδιαίτερη Οικογένεια. Όλοι οι ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΙ είναι μία μόνο οικογένεια, αυτό μόνο είναι δυνατόν χάρη στο ότι εξάλειψαν το τρομερό ΠΛΗΘΩΡΙΚΟ ΕΓΩ.

ΤΟ ΕΓΩ είναι αυτό που ονομάζουμε Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, οι ιδιοκτησίες μου, οι λαγνείες μου, οι επιθυμίες μου των μνησικακιών, οι επιθυμίες μου, τα πάθη μου, οι αναμνήσεις μου κ.τ.λ. κ.τ.λ.

ΤΟ ΕΓΩ συνεχίζει στους απογόνους μας, ΤΟ ΕΓΩ είναι η ΦΥΛΗ, η ΓΕΝΝΗΣΗ, η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΟΥ ΤΑΞΗ, τα χρήματά μου, η οικογένειά μου, η κληρονομιά μου κ.τ.λ.

ΤΟ ΕΓΩ είναι το ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. Όταν το ΕΓΩ ΕΞΑΛΕΙΦΕΤΑΙ, ΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ μετατρέπεται σε ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Χρειαζόμαστε να εξαλείψουμε το ΕΓΩ για να επιστρέψουμε το ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Μόνο ΕΞΑΛΕΙΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΓΩ, μπορούμε να επιστρέψουμε στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ το ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ.

Όταν το ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ξαναγίνεται ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ήδη δεν χρειάζεται να απασχολούμαστε με το ΞΕΔΙΠΛΩΜΑ, επειδή όταν το ΦΥΣΙΚΟ ΣΩΜΑ κοιμάται, εμείς ζούμε στους εσωτερικούς κόσμους ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ.

Αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα είναι ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΗ σε ένα ενενήντα επτά τοις εκατό και συνειδητή μόνο σε ένα τρία τοις εκατό. Χρειαζόμαστε να είμαστε ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ΕΚΑΤΟ ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ.

Οι κάτοικοι της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ είναι ολοκληρωτικά εκατό τοις εκατό συνειδητοί. Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ εξάλειψε το ΕΓΩ.

Πραγματικά το ΕΓΩ μπορεί να εξαλειφθεί με βάση τη δυνατή ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. Χρειαζόμαστε να κάνουμε την ΑΥΤΟΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΟ ΕΓΩ με το νυστέρι της ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ.

Αντί να κριτικάρουμε τους άλλους, πρέπει να κριτικάρουμε τους εαυτούς μας. Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΖΩΗ είναι ο καθρέφτης που πρέπει να κοιταχτούμε ΟΛΟΚΛΗΡΟΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ, όπως είμαστε.

Όταν ο Νους βρίσκεται στο επίπεδο της ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ μπορούμε εύκολα να ανακαλύψουμε τα ελαττώματα μας σε δράση με τον πλησίον, επειδή αυτά εκδηλώνονται αυθόρμητα.

Σε σχέση με τους γείτονες, με τους φίλους, με τους συναδέλφους της δουλειάς, με τη γυναίκα, με τα παιδιά, με τον σύζυγο κ.τ.λ. είναι εκπληκτικός ο τρόπος καθώς αναβλύζουν τα ελαττώματά μας και εάν είμαστε επάγρυπνοι και προσεκτικοί, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, είναι λογικό πως τότε τα βλέπουμε όπως είναι.

Στη ΔΡΑΣΗ υπάρχει ΑΥΤΟΑΝΑΚΑΛΥΨΗ, όταν είμαστε στο επίπεδο της ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ.

Κάθε ελάττωμα που ανακαλύπτεται, πρέπει να αναλύεται διανοητικά, αλλά το διανοητικό δεν είναι τα πάντα, το διανοητικό είναι μοναδικά μία αποτυχία του Νου. Χρειάζεται να πάμε πιο βαθιά, χρειάζεται να εξετάσουμε το υποσυνείδητο για να ανακαλύψουμε τα εσώτερα κίνητρα των ελαττωμάτων μας.

Μόνο δια μέσου του πιο βαθύ Διαλογισμού, μπορούμε στ' αλήθεια να εξετάσουμε το ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ.

Όταν έχουμε καταλάβει ΠΛΗΡΩΣ ένα ελάττωμα, εξαλείφεται το ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ ΕΓΩ που το προσωποποιεί.

Έτσι είναι καθώς πεθαίνουμε ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΗ ΣΕ ΣΤΙΓΜΗ.

Χρειαζόμαστε το ΜΥΣΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ. Χρειαζόμαστε το ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΓΩ. Υπενθυμίζουμε πως κάθε ένας από εμάς φέρει μέσα του μία λεγεώνα από ΔΙΑΒΟΛΟΥΣ. Το ΕΓΩ είναι μία ΛΕΓΕΩΝΑ ΔΙΑΒΟΛΩΝ.

Μέσα σε κάθε άτομο υπάρχει το ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ και μέσα στο ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ το ΠΛΗΘΩΡΙΚΟ ΕΓΩ.

Το ΠΛΗΘΩΡΙΚΟ ΕΓΩ ξοδεύει άθλια την ΟΥΣΙΑ, λέγεται την ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ, την ΥΛΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.

Το ΕΓΩ ξοδεύει την πολύτιμη ψυχική ουσία σε ατομικές εκρήξεις του ΘΥΜΟΥ, της ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ, της ΛΑΓΝΕΙΑΣ, της ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ, της ΟΚΝΗΡΙΑΣ, της ΛΑΙΜΑΡΓΙΑΣ κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Όταν το ΕΓΩ έχει πεθάνει, η ΟΥΣΙΑ συμπυκνώνεται μετατρεπόμενη σε ΨΥΧΗ. Χρειαζόμαστε να θανατώσουμε το ΕΓΩ. Χρειαζόμαστε μόνο να ζει μέσα μας αυτό που λέγεται ΕΥΤΥΧΙΑ αυτό που ονομάζεται ΨΥΧΗ.

Όταν το ΕΓΩ πεθάνει, το ΚΑΡΜΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ και πράγματι μένουμε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.

Οι ΠΙΟ ΒΑΘΕΙΕΣ αντιδράσεις σε κάθε άτομο οφείλονται στο ΠΛΗΘΩΡΙΚΟ ΕΓΩ.

Θα διαβάσω μία εφημερίδα, λέει το ΕΓΩ του διανοητικού Κέντρου, εγώ δεν θέλω να διαβάσω, εγώ θέλω να ανέβω σε ένα ποδήλατο, λέει το ΕΓΩ του ΚΙΝΗΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ.

Θέλω αυτή τη γυναίκα, την αγαπώ, λέει το Συγκινησιακό Κέντρο, εγώ δεν την θέλω, εγώ αυτό που θέλω είναι χρήματα, λέει το ΕΓΩ του Νοητικού Κέντρου, στο Διάβολο με αυτές τις έννοιες, θα φάω, λέει το ΕΓΩ της λαιμαργίας... θέλω να φάω πολύ... λέει το ΕΓΩ της πλεονεξίας.

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ να είμαι πιστός στη ΓΝΩΣΗ, λέει το ΕΓΩ το ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ, στο διάβολο η ΓΝΩΣΗ, αναφωνεί μανιακό το ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟ ΕΓΩ, περισσότερο αξίζει να ασχοληθούμε με τα χρήματα λέει το ΕΓΩ της Απληστίας, θα γίνω μέλος άλλης σχολής καλύτερης από τη ΓΝΩΣΗ λέει το ΕΓΩ της περιέργειας.

Έτσι είναι, επειδή δεν έχουμε ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, είμαστε ΛΕΓΕΩΝΑ ΔΙΑΒΟΛΩΝ.

Όταν διαλύεται το ΕΓΩ, μένει μέσα μας μόνο η ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, λέγεται η ΑΤΟΜΙΚΗ ΨΥΧΗ.

ΟΙ ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΙ είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΙΕΡΕΣ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΕΣ. Δεν έχουν ΕΓΩ. Οι ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΙ είναι αληθινά τέλειοι άνθρωποι.

Εμείς οι ΓΗΙΝΟΙ είμαστε ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΖΩΑ, δεν έχουμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ.

Έχω δει πολλά άτομα να ορκίζονται πίστη στο ΒΩΜΟ της Γνώσης και αργότερα αναμιγνύονται σε άλλη σχολή και γίνονται εχθροί της Γνώσης.

Αυτό δηλώνει πως δεν έχουν ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ. Το ΕΓΩ που σε μια στιγμή δείχνει ενθουσιασμό για τη Γνώση, εκτοπίζεται από ένα άλλο ΕΓΩ που απεχθάνεται τη Γνώση.

Ακόμη το Ανθρώπινο Ον δεν μπορεί να έχει ένα συνεχή σκοπό, επειδή δεν έχει ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, είναι ΛΕΓΕΩΝΑ ΔΙΑΒΟΛΏΝ και κάθε ΔΙΑΒΟΛΟΣ έχει το ιδιαίτερο του κριτήριο, ιδέες, γνώμες κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Το Ανθρώπινο Ον είναι ένα ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΟ. Ακόμη δεν κατέχουμε το ΕΙNΑΙ. Μόνο το ΕΙΝΑΙ μας δίδει αληθινή ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ.

V.M. SAMAEL AUN WEOR

Η ΕΣΩΤΕΡΙΣΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Έχουμε ήδη αναφέρει την σημαντικότητα που έχει η ψυχολογική εσωτερική Εργασία πάνω στον εαυτό μας. Δυστυχώς πολύ λίγοι είναι αυτοί που έχουν κατανοήσει σε βάθος αυτήν την αναγκαιότητα. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή κάποιοι είναι διαφορετικοί από τους άλλους, αλλά σχετίζεται περισσότερο με τη σοβαρότητα με την οποία κάποιος αντιμετωπίζει αυτό το θέμα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αναλογίστηκαν ποτέ στη ζωή τους το τι μπορεί να σημαίνει αυτή η Δουλειά με τον εαυτό μας και όλα αυτά περί εσωτερισμού, τους αφήνουν παγερά αδιάφορους. Υπάρχει βέβαια και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που νοιώθουν την ανάγκη να δουλέψουν πάνω στον εαυτό τους, να αλλάξουν εσωτερικά, αλλά συνήθως δεν έχει συνέχεια αυτή η προσπάθεια, δουλεύουν για ένα διάστημα με το Εγώ και μετά αφήνονται να καταβροχθιστούν από τη ζωή. Αυτοί δυστυχώς είναι και η μεγαλύτερη μερίδα από όλους όσους φαίνεται να δείχνουν ενδιαφέρον γι' αυτήν τη Γνώση.

Τα ψυχολογικά στοιχεία της προσκόλλησης στα υλικά πράγματα και στην ύλη γενικότερα, είναι από τα πιο επικίνδυνα ελαττώματα που μας κρατούν γοητευμένους και σε βαθύ ύπνο ακόμη και για όλη μας τη ζωή, αλλά έχουν ασφαλώς και τη δύναμη να μας απομακρύνουν από την ψυχολογική Εργασία και να μας βυθίσουν όλο και πιο πολύ στην καθημερινότητα. Αν δεν είμαστε αποφασισμένοι να θυσιάσουμε όλα όσα έχουμε και όλα όσα θέλουμε για να εργαστούμε ψυχολογικά πάνω στην εσωτερική μας φύση, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε το κουράγιο και τη θέληση να σηκωθούμε από τη λάσπη της γης.

Οι Αξιοσέβαστοι Δάσκαλοι μας μιλάνε ξεκάθαρα για το πως μπορούμε να έχουμε μια συνέχεια σκοπών στην ψυχολογική Εργασία πάνω στον εαυτό μας, γιατί αλλιώς χάνουμε άδικα το χρόνο μας. Οι περισσότεροι προσπερνούν αυτό το σημείο σαν κάτι επουσιώδες, σαν κάτι που εξυπακούεται και θέλουν να δουν άμεσα αποτελέσματα στη Δουλειά με τον εαυτό τους, γρήγορα όμως η ζωή τους καταβροχθίζει αδυσώπητα.

Η βάση για μια συνεχή Δουλειά με τον εαυτό μας, είναι ασφαλώς το κατά πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει σε βάθος τη σοβαρότητα και την επείγουσα ανάγκη να πεθάνουμε μέσα μας και να αφυπνίσουμε Συνείδηση, αλλά και το γιατί θα πρέπει να πραγματοποιήσουμε αυτό το έργο στον εαυτό μας. Αν αυτό το ξεκαθάρισμα δεν γίνει μέσα μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να έχουμε συνέχεια σκοπών σ' αυτήν την ψυχολογική Εργασία. Χρειάζεται να διαλογιστούμε σε βάθος πάνω σε αυτό και όχι με επιφανειακό νου. Δεν αρκούν τα εύκολα συμπεράσματα του τύπου «ναι έχουμε ελαττώματα, πρέπει να τα διαλύσουμε γιατί αυτό είναι το σωστό» κλπ.

Χρειάζεται να βάλουμε βαθιά το μαχαίρι στο τι είναι αυτό που θέλουμε από αυτή τη ζωή και να το αξιολογήσουμε αντικειμενικά. Ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας σε αυτόν τον κόσμο. Ποια είναι πραγματικά η εσωτερική μας κατάσταση. Νοιώθουμε μήπως ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας; Με τις φιλοδοξίες μας; Με τα σχέδιά μας και τα όνειρά μας για το μέλλον; Τι είναι αυτό που θέλουμε περισσότερο στη ζωή; Αλλά το κυριότερο είναι να συνειδητοποιήσουμε σε βάθος την τραγική εσωτερική μας κατάσταση και την άσχημη θέση που βρισκόμαστε ψυχολογικά.

Οι Αξιοσέβαστοι Δάσκαλοι μας έδειξαν ξεκάθαρα το Δρόμο μέσα από τα βιβλία τους και οφείλουμε να μελετάμε σε βάθος τα λόγια τους, επειδή εκεί βρίσκονται όλα τα κλειδιά που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε σ' αυτόν τον Πνευματικό Δρόμο. Πρέπει να γίνουμε πιο σοβαροί και να έχουμε πλήρες αίσθημα της ηθικής ευθύνης.

Ο Αξιοσέβαστος Δάσκαλος Σαμαέλ αναφέρει συγκεκριμένα: Αν μελετάτε με προσοχή τα βιβλία μου «Επαναστατική Ψυχολογία» και «Μεγάλη Ανταρσία» και φέρετε αυτή τη γνώση στην πρακτική, στο όνομα της Αλήθειας σας λέω ότι θα καταφέρετε να περάσετε από τη «Βουδιστική Εξάλειψη». Έτσι λοιπόν θα εγκαταστήσετε στον ψυχισμό σας, μέσα στο εσωτερικό σας, την ψυχολογική ομαλότητα, θα συντονιστείτε με όλα τα τριεγκέφαλα όντα του Σύμπαντος, θα μπορέσετε να πειραματιστείτε από μόνοι σας και με άμεσο τρόπο ΑΥΤΟ που δεν είναι ο Χρόνος, ΑΥΤΟ που είναι πιο πέρα από το σώμα, τα συναισθήματα και το νου.

Ο Αξιοσέβαστος Δάσκαλος Ραβολού, περιγράφει με πολύ απλά και συγκεκριμένα λόγια τον μοναδικό και αληθινό Δρόμο προς την πλήρη και οριστική Απελευθέρωση, ο οποίος αποτελεί ουσιαστικά την πραγματική Εσωτερική Εργασία ή Μυητικό Δρόμο, χωρίς να αφήσει περιθώριο για αντιπαραθέσεις, συζητήσεις ή θεωρίες κανενός είδους, μιας και πρόκειται για κάτι αυστηρά πρακτικό. Κάποιος θα πρέπει να μπαίνει με αποφασιστικότητα σ' αυτόν το Δρόμο όσο κι αν του κοστίσει και χωρίς να κοιτάει πίσω, γνωρίζοντας ότι αυτός ο Δρόμος είναι δύσκολος αλλά όχι ακατόρθωτος. Διαβάστε το σχετικό κείμενο για την Επιστημονική Αγνότητα στην παρακάτω παρουσίαση:

Υπάρχει ένα λεπτό, αλλά πολύ σημαντικό σημείο, όχι μόνο στην ψυχολογική Εργασία αλλά και στη συνηθισμένη ζωή του καθενός, που περνά απαρατήρητο σχεδόν από όλους μας και έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως σύνολο. Είναι η πάγια ψευδαίσθηση που έχουμε ότι είμαστε Ένας και η εσφαλμένη θεώρηση ότι κάθε σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία, συγκίνηση, πάθος, στοργή κλπ, είναι αμετάβλητες λειτουργίες της ίδιας μας της φύσης. Αυτή η πλάνη υπάρχει σε όλους μας. Και ασφαλώς, πρόκειται για ένα πολύ βασικό εμπόδιο στον ψυχολογικό διαχωρισμό της εσώτερης αυτοπαρατήρησης.

Με πιο απλά λόγια, πρόκειται για μια ψευδαίσθηση που έχουμε σε διαρκή βάση, ότι εμείς ουσιαστικά είμαστε το σώμα μας, όπως επίσης είμαστε όλα αυτά που σκεφτόμαστε, που νοιώθουμε, που λέμε και κάνουμε, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε στο παραμικρό τις συνεχείς εναλλαγές των διαφόρων Εγώ στον ψυχισμό μας. Αυτή η λανθασμένη αντίληψη δεν μας επιτρέπει να διαχωριστούμε από τα ψυχολογικά ελαττώματα που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας και συνεπώς κάθε προσπάθεια για να πεθάνουμε μέσα μας ως προς αυτά, αποβαίνει άκαρπη και πολύ περισσότερο μας εμποδίζει να τα αντιληφθούμε στον ψυχισμό μας. Νομίζουμε, σε κάθε δεδομένη στιγμή, ότι εμείς οι ίδιοι θυμώνουμε, εμείς οι ίδιοι λυπόμαστε, εμείς οι ίδιοι αγανακτούμε ή χαιρόμαστε, εμείς οι ίδιοι έχουμε δίκιο, εμείς οι ίδιοι θέλουμε, εμείς οι ίδιοι κάνουμε, εμείς οι ίδιοι απολαμβάνουμε κλπ.

«Όποιος θεωρεί όλες του τις ψυχολογικές διαδικασίες σαν λειτουργίες ενός Μοναδικού Εγώ, Ατομικού και Διαρκούς, βρίσκεται τόσο ταυτισμένος με όλα του τα λάθη, τα νιώθει τόσο ενωμένα με τον ίδιο του τον εαυτό, που γι’αυτό το λόγο έχει χάσει την ικανότητα να τα διαχωρίσει από τον Ψυχισμό του. Όσο συνεχίζουμε με την παράλογη πεποίθηση ότι είμαστε Ένας, δεν μπορούμε να κινηθούμε από εκεί που βρισκόμαστε μέσα μας, λιμνάζουμε και στο τέλος εκφυλιζόμαστε, μπαίνουμε στην καθοδική εξέλιξη. Αν δεν βλέπουμε το πόσο επείγον είναι να παραδώσουμε ολόκληρη την ύπαρξή μας στη Δουλειά πάνω στον εαυτό μας, θα καταλήξουμε να μας καταβροχθίσει η Σελήνη, εξελισσόμενοι καθοδικά, εκφυλιζόμενοι κάθε φορά όλο και περισσότερο, μέσα σε κάποιες καταστάσεις που θα μπορούσαμε εύκολα να αξιολογήσουμε σαν ασυνείδητες και παρασυνείδητες» (απόσπασμα από το βιβλίο του Α.Δ. Σαμαέλ, «Διατριβή της Επαναστατικής Ψυχολογίας»).

Ακόμα: «Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να παρατηρεί προσεχτικά τον ίδιο του τον εαυτό, από την άποψη ότι δεν είναι Ένας αλλά Πολλοί, έχει ξεκινήσει ολοφάνερα τη σοβαρή Δουλειά πάνω στην εσωτερική του φύση. Στο βαθμό που κάποιος εξασκεί την Εσώτερη Αυτοπαρατήρηση, ανακαλύπτει από μόνος του πολλούς ανθρώπους, πολλά «ΕΓΩ», που ζουν μέσα στην  ίδια μας την προσωπικότητα. Όποιος δεν ζει πάντοτε σε κατάσταση Επαγρύπνησης του Απρόοπτου, Επάγρυπνης Αντίληψης, σκεφτόμενος ότι σκέφτεται, ταυτίζεται εύκολα με οποιαδήποτε αρνητική σκέψη. Αν κάποιος πραγματικά και πολύ ειλικρινά αρχίζει να παρατηρεί τον εαυτό του εσωτερικά, καταλήγει να διαιρείται σε δύο: Παρατηρητή και Παρατηρούμενο. Η δυναμική προσοχή προέρχεται πραγματικά από την πλευρά του Παρατηρητή, ενώ οι σκέψεις και οι συγκινήσεις ανήκουν στην πλευρά του Παρατηρούμενου. Αναμφισβήτητα, όταν αυτή η διαίρεση δεν συμβαίνει, συνεχίζουμε ταυτισμένοι με όλες τις διαδικασίες του Πολλαπλού Εγώ…»

Είναι επείγον να καλλιεργήσουμε αυτόν τον ψυχολογικό διαχωρισμό ή Εσώτερη Αυτοπαρατήρηση, όσο και αν μας κοστίσει αυτό. Τότε, σιγά σιγά θα μπορούμε να διακρίνουμε πιο ξεκάθαρα τα διάφορα ψυχικά στοιχεία που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας με την πραγματική τους μορφή, δηλαδή ως ψυχολογικές οντότητες ή πρόσωπα-Εγώ, καθώς θα τα αντιλαμβανόμαστε να εκδηλώνονται αυθόρμητα μπροστά σε κάθε περίπτωση και σε κάθε γεγονός στην καθημερινή μας ζωή, μαζί με όλη αυτή τη συνοδεία από σκέψεις, φαντασιώσεις και συναισθήματα. Εκείνες τις στιγμές είναι που εμείς θα πρέπει να στρεφόμαστε εσωτερικά και να ζητάμε με πίστη από τη Θεϊκή μας Μητέρα να παρέμβει άμεσα, για να βγάλει από μέσα μας και να διαλύσει το συγκεκριμένο ψυχολογικό ελάττωμα ή εγώ, που προσπαθεί να δράσει στο εσωτερικό μας.

Έτσι λοιπόν, κάποιος που φτάνει να αντιληφθεί σε βάθος την αναγκαιότητα και τη σοβαρότητα που έχει αυτή η ψυχολογική εσωτερική Εργασία, φτάνει σε σημείο να βλέπει τη ζωή με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο. Αρχίζει να μετανοεί σε βάθος για τα ψυχολογικά ελαττώματα που κουβαλάει μέσα του και προσπαθεί να διαχωρίζεται από αυτά με πλήρη και συνολικό τρόπο. Ποθεί να προσκολλάται διαρκώς στο βαθύτερο εσωτερικό του Είναι, που είναι ο Πατέρας μας ο οποίος βρίσκεται εν τω κρυπτώ.

Τότε βρίσκεται σε μια εσωτερική επαγρύπνηση ως προς τον εαυτό του και σε ό,τι αναβλύζει μέσα του, είτε αυτό είναι σκέψη, είτε συναίσθημα, είτε φαντασία, είτε έκφραση κλπ. Συνειδητοποιεί ότι όλα αυτά είναι επιπρόσθετα μέσα του και στρέφεται διαρκώς στη Θεϊκή του Μητέρα ζητώντας το θάνατο των στοιχείων, που αντιλαμβάνεται ότι δρουν μέσα του σε κάθε περίπτωση.

Τέλος, κατανοεί ότι θάνατος και ξύπνημα είναι αλληλένδετα και φτάνει στη σύνθεση αυτών των δύο διαρκώς μέσα του. Γίνεται ξεκάθαρο πλέον γι’ αυτόν, ότι δεν μπορεί να υπάρχει ξύπνημα της Συνείδησης χωρίς θάνατο του ψυχολογικού Εγώ, αλλά και δεν μπορεί να πεθαίνει ουσιαστικά μέσα του αν δεν ξυπνάει από στιγμή σε στιγμή. Και μέσα σ' αυτήν την επαγρύπνηση νοιώθει να αναλώνεται το σώμα του, το οποίο το αισθάνεται πλέον σαν το όχημά του και όχι σαν αυτόν τον ίδιο.

«Ο Δρόμος αρχίζει στο σώμα με τις πέντε αισθήσεις. Να ξυπνάς σημαίνει να τις χρησιμοποιείς  και να μην τις συγχέεις με σένα». (Α.Δ. Ιούδας)

Paz Inverencial!